Mastboscross Breda
We zijn twee weken na de halve van Egmond. Waar ik, zoals je in onderstaand verslag kunt lezen, niet 100% gas kon geven. Achteraf zeg ik, dat ik beter niet had kunnen lopen, maar achteraf is alles makkelijk.
Vandaag een nieuwe ronde met nieuwe kansen. En ik had me verheugd op vandaag, want Breda is altijd een enorme moddercross en dat is LEUK. De start was op een iets andere plek dan anders en toen ik dat zag, dacht ik: "nog leuker, misschien gaan we iets dieper het bos in voor een heuveltje". Dat laatste was niet het geval. Bij aankomst ga ik altijd eerst even het parcours wandelend verkennen, nu dus ook. Deze verkenning leerde mij dat er dit jaar weinig modder was en verder zag het er vooral snel uit. Niet al te lange punten er in dus (12mm).
Bij de start gingen een paar dames er hard vandoor en dus was ik ook gelijk wakker. Na een paar honderd meter viel het, voor mijn gevoel, wel mee met het tempo. Ik wilde er langs, maar dat ging niet echt (te smal). En toen ik toch dacht er langs te gaan moest ik stoppen. Ondanks dat ik er vrij stompe punten in had gedraaid prikte ik er toch een flinke tak aan. Soms kun je die er af trappen, maar deze was zo groot en zat echt vast, dat ik moest stoppen. Stok verwijderd en ook mijn andere schoen gecheckt, alvorens ik weer ging rennen. Ja en toen zat ik weer achterin de kopgroep. Op dat moment besloot ik bij te blijven en te zien of er al snel meiden af moesten of dat ik toch tempo moest gaan maken. Dit gebeurde allemaal in de eerste 1,5 km. Hierna had ik al snel door dat ik samen met Julia van Velthoven wel leuke race kon lopen en bleef bij haar. Onderweg heb ik een paar "speldenprikjes" gegeven, maar ze reageerde makkelijk. Ik voelde me wel sterker en besloot iets te doen wat ik lastig vind, wachten tot de laatste ronde. En ik wist ook precies op welk punt ik wilde gaan versnellen. Deze versnelling was voldoende. Het gat was niet enorm groot (+-10sec denk ik), maar een groot gat was ook niet mijn doel. Het doel was winnen. En dat we daarbij het publiek op een mooie race hebben kunnen trakteren is een mooie bijkomstigheid.
Naar de sauna als voorbereiding op Tokyo
Inmiddels is het een jaar geleden dat ik voor het eerst een gesprek had, geïnitieerd door Theo van Maanen van Run2Day, bij de Veluwsebron in Emst. Het voelde gelijk goed. En dat dit van weerszijden zo was bleek wel uit de samenwerking die is ontstaan. In aanloop naar de Olympische Spelen van Tokyo 2020 (kwalificeren is mogelijk vanaf 01-01-'19) mag ik onbeperkt gebruik maken van de wellness gelegenheden die je kunt vinden op www.dagjewellness.nl
Afgelopen zomer ben ik in Tokyo geweest. Een oriënterend bezoek. Hoofdvragen: In welke mate heb ik last van een jetlag? Waar zou ik een trainingskamp kunnen opslaan voor de laatste voorbereidingen? Wat doet het klimaat met mijn lichaam in rust en tijdens / na inspanning? Hoe snel past mijn lichaam zich aan de weersomstandigheden aan? Die laatste twee vragen hebben een directe link met mijn saunabezoeken.
In Tokyo is het in de periode van de Spelen (juli / augustus) constant warm en heerst er een vrijwel constante hoge luchtvochtigheid. Nu weet ik van mijzelf dat ik problemen heb met warm weer en met zweten. Dingen die trainbaar zijn. In de specifieke voorbereidingsfase zal dat betekenen dat ik mijn (hoofd)trainingen in warme vochtige omstandigheden zal moeten doen. Tot die tijd kan ik mijn lichaam ook trainen door naar de sauna te gaan. En dat dit werkt dat ondervond ik afgelopen zomer gelijk! Ik zweette veel beter tijdens mijn trainingen, dat was in Japan wel een verademing!
Sinds ik ondersteund wordt door dagjewellness.nl ben ik bijna wekelijks in de sauna te vinden. Nu ik ook ontdekt heb hoe zo'n boost een saunabezoek aan mijn herstel kan geven, naar de volgende belangrijke training, plan ik mijn saunabezoeken gelijk in zodra ik een nieuw trainingsschema heb gekregen.
In principe mag ik alle resorts bezoeken die aangesloten zijn bij www.dagjewellness.nl , maar het meest kom ik bij de Veluwsebron in Emst. Om de simpele reden dat dit het dichtst bij mijn woonplaats is. Ik ken het hier inmiddels op mijn duimpje en voel mij er helemaal tot rust komen. Over het algemeen blijf ik anderhalf uur of drie sauna rondjes. Dat laatste is beter gezegd, want op de klok kijken doe ik liever niet als ik eenmaal binnen ben. Het gaat om de totale ontspanning en die vind ik beste door op mijn gevoel te varen en niet op de klok te kijken, eigenlijk net als tijdens het hardlopen. Ik ga altijd zo lang in een sauna als ik prettig vind en neem zolang de tijd om te koelen en opnieuw op te warmen als mijn gevoel aangeeft dat nodig is.
Nu zeg ik wel het gaat om de totale ontspanning, maar ik mag natuurlijk niet vergeten dat ik in eerste instantie met regelmaat naar de sauna wilde met het oog de Spelen van 2020. Dat in mijn achterhoofd hebbende betekent dat mijn favoriete (droge) sauna's soms maar een derde van mijn saunabezoek omhelzen. Ik mag niet vergeten dat het in Tokyo warm én vochtig zal zijn en om daar mee om te leren gaan, moet ik deze omstandigheden opzoeken. De Hamam, het stoombad en / of de opgietsauna's zijn wel mijn favorieten hiervoor.
Ik houd echter van uitdagingen en experimenteren. En dus blijf ik soms een sauna ronde langer om weer eens een nieuwe sauna uit te testen. Bijvoorbeeld de luisterboeksauna of de wildspotsauna. Die laatste is voor mij een iets minder succes, omdat ik brildragend ben 😉
Alweer een jaar maakt dagjewellness deel uit van mijn team. Ik ben oprecht blij en dankbaar met deze mooi samenwerking. Het vrijblijvend kunnen bezoeken van de sauna is voor mij een herstelondersteunende maatregel gebleken én het hoofddoel: "leren zweten en omgaan met warm en vochtig weer", bleek al na enkele weken zijn vruchten af te werpen!
De halve marathon van Egmond
In mijn crossseizoen maak ik graag even plaats voor de 1/2 marathon van Egmond. Vooral omdat deze halve niet zomaar een halve marathon is, maar het parcours is hier ook grotendeels "crossen" (onverhard dus). Het leuke hieraan is dat tijden weinig zeggen, maar het gaat om je plekje en de strijd. Net als bij het crossen.
De aanloop naar deze halve van Egmond was niet geheel vlekkeloos. En wel wegens flinke hoestbuien de hele week, natuurlijk vooral 's nachts. En ook wanneer ik een beetje intensiever wilde trainen of gelijk na de training. Deze laatste twee heb ik normaal vooral in de hooikoortsperiodes, maar nu dus ook. Op dit hoesten en de onderbroken slaapjes na voelde ik me gewoon fit. En zag geen reden om niet te starten vandaag. Daarbij dacht ik dat het na een week wel gedaan was met de hoestaanvallen, dus zag ook geen reden waarom ik niet goed zou lopen.
Het inlopen voelde goed, dat gaf nog meer vertrouwen. Vlak voor de start kwam er weer zo'n hoestaanval. Aangezien dit een bekend "kuchje" was, maakte ik me geen zorgen.
Nou daar gingen we. Ik had een goeie start. Het voelde easy en toch liep ik mooi voorin mee. Na een paar honderdmeter draaiden we het strand op en had ik de goede lijn te pakken. Waar ik, vooral de Afrikanen zag ploeteren kon ik mooi in de sporen van een (strand)auto naar beneden rennen. Op het strand ontstonden er snel groepjes. De Afrikanen en Ruth (van der Meijden), Jill Holterman en ik, en daarachter weet ik t niet. Jill en ik konden een klein beetje kop of kop lopen, wat fijn was met de wind van zij. Veel fijner was echter dat we onze eigen lijn konden lopen. Zo gebeurde het dat het groepje voor ons "boven" liep en wij "beneden" en wij zomaar weer dichterbij kwamen. Misschien had ik toen gelijk moeten aanhaken, maar ik wilde de eerste helft op ontspanning lopen en koos dus mijn eigen pad. Lang verhaal kort: de Afrikanen liepen weg, Jill en Ruth kwamen samen te lopen en ik alleen.
Toen we na 7 km het strand af liepen, de duinen in. Liepen ook Jill en Ruth alleen. Het gat was overbrugbaar (max 30sec met nog 14 km te gaan) De benen voelden nog steeds heel goed. Of ik een (trainings)tempoloop aan het doen was. Het enige nare was dat ik steeds meer last kreeg van slijmvorming in mijn longen. En niet wist hoe ik dit kwijt moest raken. Echt naar als slikken niet wil en spugen ook niet. Ik vond er een trucje voor, maar denk ik er niet zo heel fotogeniek bij liep op sommige momenten! Mijn hoofd en benen wilden harder, maar zodra ik dat deed moest ik hoesten. Ik besloot daarom om mijn lijf niet tot het uiterste te drijven vandaag. En dat gevoel van "trainingstempoloop" door te zetten. Dat ik daarmee Ruth nog op zo'n 40 seconden kon lopen was mooi meegenomen. Jill bleef zo'n 30 seconden voor mij, dat vond ik dan wel weer jammer. Maar mag wel even gezegd dat zij een keurige wedstrijd liep.
Voor de verandering had ik een hartslagmeter om, vooral omdat mijn trainer dat ook wel eens interessant vond. En die hartslag die kwam overeen met het gevoel in m'n benen. Bij lange na niet aan mijn limiet. Na de finish was het niet best. Ja eigenlijk voelde ik me heel fit hoor, maar ik heb me daar flink schor gehoest. Oh, oh, oh. Wat doe je jezelf aan?! Haha.
Een halve met twee kanten. Ik baal dat ik niet volle bak kon lopen, maar ben blij met hoe fris mijn benen en de rest (op keel na) voelen na deze steady 21,1km.