Wow, mijn laatste update hier dateert van 15februari! Dat is echt veel te lang geleden zeg!

Geen updates betekent niet dat ik stilgezeten heb. Ja, eerst wel met een goeie rusperiode, maar sinds begin maart heb ik de trainingen weer gesrtuctureerd opgepakt. Vrij van het pijntje dat me in de afgelopen winter maanden parten speelde, helaas nog steeds de ups en downs van allergische reacties, maar dat nemen we dan maar op de koop toe.

De oplettende volger heeft gezien dat ik al een paar keer met startnummer op heb gelopen. Heel vroeg in de opbouw was dat de Zandvoortcircuitrun, gevolgd door een halve marathon in Dokkum, op speciaalverzoek van één van mijn sponsoren Hugo Veenker en de derde keer tijdens de Koning van Spanje trail. Drie keer aan de start van een wedstrijd en toch nirt het gevoel dat ik drie wedstrijden heb gelopen, dat ligt natuurlijk aan de benadering en de intensiteit waarmee ik liep. Wel drie keer een heel goed gevoel en mezelf tot drie keer toe verbaasd over het niveau (hartslag versus tempo en herstel na de loopjes)

De afgelopen periode liep ik maximaal vier keer per week, maar veel vaker slechts drie keer. De overige trainingen werden ingevuld met krachttraining en alternatieve cardio activiteiten. Het heeft me goed gedaan. Ik voel me sterk en fit en ben heel nieuwsgierig wat dit de komende weken waard zal zijn als ik drie serieuzere wedstrijden ga lopen. Drie lekkere "out of my comfortzone" races. Te weten de 4Mijl van Zwolle, 10km Appingedam en 5km Voorthuizen (zie agenda) Na deze wedstrijden kun je weer updates op deze plek en de socials verwachten, zoals je van mijn gewend bent.

Vol vertrouwen bouwen we door naar een stevig fundament (klinkt gek hè na al die jaren op het hoogste niveau) om straks met mooi basisniveau te starten aan een volgende marathonvoorbereiding. Het vlammetje brandt nog, alle peilen zijn gericht op Parijs2024. Een derde Olympische marathon zou wel super gaaf zijn.

Windje tegen op het strand, dat hebben we eerder gehad. Ik weet niet meer exact wanneer 2019 of 2020. Wat ik wel weet van toen is dat de meeste dames zaten te schuilen in de groep en ik wilde racen. En zo was het ook vandaag. Toen liep ik op een gegeven moment alleen op kop, vandaag ook! Vandaag was wel anders. Vandaag was ik veel sterker mede doordat ik nu twee benen heb die het gewoon doen. Vandaag was ook mijn instelling anders, nog meer dan voor een goede wedstrijd kwam ik vandaag ook voor een goede trainingsprikkel opweg naar Sevilla. Een dik half uur lopen joggen en schuilen in een groepje op het strand paste niet in mijn plannen, maar gelijk vanaf de eerste meters op kop ook niet.

De eerste kilometers liep ik voor in de groep. Hoofdzakelijk met, naast, achter en voor Anne Luijten. De eerste kilometers demareerde ik een paar keer om te kijken wat er gebeurde. Dat was snel duidelijk, zodra ik een gaatje dichtliep of een gaatje probeerde te trekken had ik iedereen in mijn rug, dat werkte dus niet. Ik liet me afzakken en ging helemaal in mijn uppie richting de duinkant. Niemand reageerde. Van hieraf begog ik langzaam te versnellen en zag dat er een gat kwam. Mooi! In een lekkere steady state op mijn eigen tempo liep ik beetje bij beetje verder van de groep. Ik genoot! Van de omstandigheden, van het publiek en van het feit dat ik dit relatief gemakkelijk kon tegen de wind in.
Als eerste ging ik het strand af de duinen in. Ik gok, n.a.v. de beelden, dat het gat een krappe minuut was met de groep en een seconde of 20 met Anne. Even dacht ik eraan om te wachten, maar waarom? Ik kwam naast een goede race ook voor een mooie trainingsprikkel en dus door op een voor mij comfortabel tempo. De aanmoedigingen waren geweldig! En mijn benen voelden goed. Elke kilometer die ik wegtikte een grote glimlach, omdat mijn benen maar niet moe werden (vooral voor links was ik heel blij). Ik verwachtte dat de mannen mij rond 12km wel te pakken zouden hebben, maar de eerste was er pas na 15-16km. De eerste dames had ik ook al veel eerder verwacht, maar Nienke kwam mij iets later dan de eerste man voorbij. Niet veel later was daar ook Jill. Deze meiden hebben gewoon net wat meer snelheid in de benen dan mij, nog een reden waarom ik een gaatje wilde op het strand. Even aanpikken was er dus niet bij. Toch dacht / hoopte ik misschien wel met Jill mee te kunnen, maar dat kwam zover niet. Kort nadat ze mij inhaalde staakte Jille de strijd met heftige kramp in de kuit. Ik duim voor haar dat er geen andere schade is. Voor mij vlogen de kilometers voorbij en voor ik er erg in had waren we al bij de Bloedweg. De laatste lange klim voor je Egmond in gaat. En dan is het nog maar een kilometer naar de finish. Nog even een high five met Bram op zo'n 600m voor de finish, omdat we beiden zo blij zijn met mijn huidige vorm en de wedstrijd van vandaag. Okay, Nienke zat wel een ruime minuut voor me en dat is wel behoorlijk, maar ik weet dat dit voor mij heel goed was. Daarbij heb ik de race gemaakt, ontzettend genoten! en de trainingsprikkel die ik graag wilde meegepakt. Een geslaagde winderige Egmond editie!

Een paar weken geleden vroeg Erik Negerman mij of wij (Tjeerd en ik) weer naar Ameland wilden komen voor de Adventurerun. Een weekendje op de Wadden was ons vorig jaar goed bevallen en dus namen we vrijdagmiddag de boot vanuit Holwerd. Na aankomst ging ik nog even een duurloopje doen en dat voelde goed. Eigenlijk was ik wel verbaast over die frisse benen na een drukke week (2 keer per dag trainen, helpen bij de slager en in de weer voor Hardloopbegeleidingopmaat) Niet heel erg verrassend sliep ik vroeg in en maakte een lekkere nacht. Na het ontbijt sprongen we op onze MTB om delen van het parcours te verkennen. Uiteraard heel dik ingepakt, want ook op Ameland is het koud. Na nog een paar uurtjes relaxen op de hotelkamer was het tijd voor de warming-up en de wedstrijd. Aangezien ik het nog steeds niet al te warm vond had ik me warm aangekleed, wat niet voorkwam dat ik het vooral tegen de wind in best koud had.

Direct na de start zat ik in een mooi mannengroepje. Het voelde als een ontspannen vlot tempo precies volgens plan. Na een stukje verhard en een stukje onverhard tussen de bomen kwam het eerste deel strand. De verkenning in de ochtend bleek zeer waardevol, want zo wist ik precies wat voor mij de ideale looplijn was. Toen we bij vijf kilometer voor de tweede keer het strand opgingen liepen we nog steeds in een mooi groepje. Ik genoot niet van de kou, maar wel van het weer, de omgeving en het heerlijke hardloopgevoel van vandaag. Bij 8km gingen we het strand af en tot mijn verbazing liepen we nog maar met z'n drieën. De verbazing kwam, doordat ik al snel de kop nam en niet meer omgekeken had tot vlak voor de strandopgang. Het strand was vandaag deels een ijsbaan, maar dat terzijde. Op en af over de schelpenpaden door de duinen was ik helemaal in mijn element en zou de beide mannen bijna lossen, maar dan zou ik in mijn eentje de (best wel forse en koude) tegenwind op de terugweg moeten trotseren. Dus moedigde ik ze aan om mee te gaan. Één haakte af één ging mee. Leuk dat dit een oud atleet van Bram (Wassenaar) was, Peterjan Hardebol. Vanaf kilometer 9 liepen we samen t/m de finish. Samen lopen, soms wat kletsen en ik die een beetje mocht schuilen tegen de wind. Op de draaien, keren en wind mee stukjes ging ik op kop. En zo liepen we tezamen naar de finish. Nog steeds ontspannen en het gevoel van:"lekkere vlotte duurloop, mooie marathontraining" Zie ik ineens de klok bij het opdraaien van de finishstraat op 1.14 staan. "Huh?", dacht ik. Blijkt dat ik een parcoursrecord gelopen heb. Ik snap het ook niet, maar wat geeft dit een goed gevoel. Niet persé dat parcoursrecord, ja dat is leuk, maar een 1.14 en dat met dit gevoel, zonder zwaar linker been!, sterkt het vertrouwen nog meer in de aanloop naar de marathon van Sevilla op 19 februari