Niet mijn dag, zou je kunnen zeggen.

Toen we met de bus van het atletenhotel naar de start in Amsterdam werden gebracht werd ik wagenziek. Ik was blij dat we er waren en we eruit konden. De hoop was dat ik dan zou opknappen, maar dat gebeurde niet echt. Kort voor me op de grond kijken was geen probleem, maar mijn blikveld verruimen of mijn hoofddraaien gaven het gevoel of ik 10 rondjes achtbaan had gedaan.

Ach, ik liep ooit eens een hele sterke Sylvestercross in Soest, terwijl ik mij voor de start misselijk voelde. Dus niet nadenken en de laatste preparaties voor de doen. Één van die dingen was een neusplakker op, zodat je neusvleugels wijder openstaan. Dit gaf mij ineens zoveel frisse lucht dat het in m'n hoofd iets opklaarde.

Plan was een vlakke of progressieve race lopen. De eerste kilometer uitgezonderd, aangezien die een flinke afdaling kent door de IJtunnel. Het tempo kwam makkelijk. Gezien de trainingen verraste dat niet, maar natuurlijk wel naar hoe ik me voor de start voelde. Ik hield me goed aan mijn eigen plan en voelde met sterk. Tot ik net voorbij de 10km een bekend vervelend gevoel in mijn linkerbeen ervaarde. Door goed op mijn pasritme en techniek te letten en niet te versnellen in het laatste deel dacht ik ales onder controle te kunnen houden. Tot ik niet veel later kramp kreeg in mijn rechterkuit. Ik vermoed door het ontzien van mijn linkerbeen. Van 12km tot er met de finish ben ik een aantal keer gestopt om de kuit te masseren en te rekken. Hierna pakte ik dan heel makkelijk het tempo weer op, maar wat koop je daarvoor als je kort daarna weer moet stoppen.

Na mijn geslaagde wedstrijddrieluik in juni/juli zagen we dat ik weer een stapje had gemaakt. Dat maakte dat ik nieuwsgierig was naar wat ik vandaag zou kunnen. Helaas bracht het me niet waar ik op hoopte. Een flinke domper. Teleurgesteld en verdrietig direct na de finish. Een paar uur later kan ik weer goed relativeren en zie nog voldoende mogelijkheden voor mooie dingen, maar eerst natuurlijk eerst even kijken hoe het herstel deze week gaat.

Eerlijk gezegd heb ik er geen woorden voor, dus ik houd het kort (denk ik).

Het plan voor vandaag was om het tempo van de 4Mijl van Zwolle door te trekken op de 10km. Dat zou betekenen kilometers van 3min20sec. En dat zou dan moeten resulteren in een pr van 40seconden. Gekkenwerk bij temperaturen achterin de 20graden?

Twee weken geleden in Zwolle was het warmer, dus dat vond ik al een plus puntje voor vandaag. Toch ging ik net als in Zwolle goed koelen. Veel ijs en koud drinken. Ik startte redelijk behoudend, want de keren dat ik in Appingedam liep had ik altijd flink verval. Ook al wilde ik een bepaald tempo lopen dat zou niet geforceerd moeten gaan, maar op gevoel, zoals ik eigenlijk altijd loop. Na een kilometer lag ik al een aantal meters achter de dames kopgroep, maar al vanaf 1,5km begon ik ook weer langzaam in te lopen. Voor de 5km doorkomst was ik doorgeschoven van plek 6 naar plek 2 en rond het 6km punt pakte ik de kop. Ik kon blijven gaan. Het ging zelfs steeds een tikje sneller. In de finishstraat wist ik er nog een soort van sprintje uit te persen en stopte de klok op 33.19 Mijn allereerste 33-er uit mijn carrière. Wat een heerlijk gevoel geeft dat.

Wow, mijn laatste update hier dateert van 15februari! Dat is echt veel te lang geleden zeg!

Geen updates betekent niet dat ik stilgezeten heb. Ja, eerst wel met een goeie rusperiode, maar sinds begin maart heb ik de trainingen weer gesrtuctureerd opgepakt. Vrij van het pijntje dat me in de afgelopen winter maanden parten speelde, helaas nog steeds de ups en downs van allergische reacties, maar dat nemen we dan maar op de koop toe.

De oplettende volger heeft gezien dat ik al een paar keer met startnummer op heb gelopen. Heel vroeg in de opbouw was dat de Zandvoortcircuitrun, gevolgd door een halve marathon in Dokkum, op speciaalverzoek van één van mijn sponsoren Hugo Veenker en de derde keer tijdens de Koning van Spanje trail. Drie keer aan de start van een wedstrijd en toch nirt het gevoel dat ik drie wedstrijden heb gelopen, dat ligt natuurlijk aan de benadering en de intensiteit waarmee ik liep. Wel drie keer een heel goed gevoel en mezelf tot drie keer toe verbaasd over het niveau (hartslag versus tempo en herstel na de loopjes)

De afgelopen periode liep ik maximaal vier keer per week, maar veel vaker slechts drie keer. De overige trainingen werden ingevuld met krachttraining en alternatieve cardio activiteiten. Het heeft me goed gedaan. Ik voel me sterk en fit en ben heel nieuwsgierig wat dit de komende weken waard zal zijn als ik drie serieuzere wedstrijden ga lopen. Drie lekkere "out of my comfortzone" races. Te weten de 4Mijl van Zwolle, 10km Appingedam en 5km Voorthuizen (zie agenda) Na deze wedstrijden kun je weer updates op deze plek en de socials verwachten, zoals je van mijn gewend bent.

Vol vertrouwen bouwen we door naar een stevig fundament (klinkt gek hè na al die jaren op het hoogste niveau) om straks met mooi basisniveau te starten aan een volgende marathonvoorbereiding. Het vlammetje brandt nog, alle peilen zijn gericht op Parijs2024. Een derde Olympische marathon zou wel super gaaf zijn.