Racen en genieten in Egmond

Windje tegen op het strand, dat hebben we eerder gehad. Ik weet niet meer exact wanneer 2019 of 2020. Wat ik wel weet van toen is dat de meeste dames zaten te schuilen in de groep en ik wilde racen. En zo was het ook vandaag. Toen liep ik op een gegeven moment alleen op kop, vandaag ook! Vandaag was wel anders. Vandaag was ik veel sterker mede doordat ik nu twee benen heb die het gewoon doen. Vandaag was ook mijn instelling anders, nog meer dan voor een goede wedstrijd kwam ik vandaag ook voor een goede trainingsprikkel opweg naar Sevilla. Een dik half uur lopen joggen en schuilen in een groepje op het strand paste niet in mijn plannen, maar gelijk vanaf de eerste meters op kop ook niet.

De eerste kilometers liep ik voor in de groep. Hoofdzakelijk met, naast, achter en voor Anne Luijten. De eerste kilometers demareerde ik een paar keer om te kijken wat er gebeurde. Dat was snel duidelijk, zodra ik een gaatje dichtliep of een gaatje probeerde te trekken had ik iedereen in mijn rug, dat werkte dus niet. Ik liet me afzakken en ging helemaal in mijn uppie richting de duinkant. Niemand reageerde. Van hieraf begog ik langzaam te versnellen en zag dat er een gat kwam. Mooi! In een lekkere steady state op mijn eigen tempo liep ik beetje bij beetje verder van de groep. Ik genoot! Van de omstandigheden, van het publiek en van het feit dat ik dit relatief gemakkelijk kon tegen de wind in.
Als eerste ging ik het strand af de duinen in. Ik gok, n.a.v. de beelden, dat het gat een krappe minuut was met de groep en een seconde of 20 met Anne. Even dacht ik eraan om te wachten, maar waarom? Ik kwam naast een goede race ook voor een mooie trainingsprikkel en dus door op een voor mij comfortabel tempo. De aanmoedigingen waren geweldig! En mijn benen voelden goed. Elke kilometer die ik wegtikte een grote glimlach, omdat mijn benen maar niet moe werden (vooral voor links was ik heel blij). Ik verwachtte dat de mannen mij rond 12km wel te pakken zouden hebben, maar de eerste was er pas na 15-16km. De eerste dames had ik ook al veel eerder verwacht, maar Nienke kwam mij iets later dan de eerste man voorbij. Niet veel later was daar ook Jill. Deze meiden hebben gewoon net wat meer snelheid in de benen dan mij, nog een reden waarom ik een gaatje wilde op het strand. Even aanpikken was er dus niet bij. Toch dacht / hoopte ik misschien wel met Jill mee te kunnen, maar dat kwam zover niet. Kort nadat ze mij inhaalde staakte Jille de strijd met heftige kramp in de kuit. Ik duim voor haar dat er geen andere schade is. Voor mij vlogen de kilometers voorbij en voor ik er erg in had waren we al bij de Bloedweg. De laatste lange klim voor je Egmond in gaat. En dan is het nog maar een kilometer naar de finish. Nog even een high five met Bram op zo’n 600m voor de finish, omdat we beiden zo blij zijn met mijn huidige vorm en de wedstrijd van vandaag. Okay, Nienke zat wel een ruime minuut voor me en dat is wel behoorlijk, maar ik weet dat dit voor mij heel goed was. Daarbij heb ik de race gemaakt, ontzettend genoten! en de trainingsprikkel die ik graag wilde meegepakt. Een geslaagde winderige Egmond editie!