De auto volgeladen met voedsel voor onderweg, trainingsatributen, hoogtegenerator en hoogtetent vertrokken we op 23 december naar Monte Gordo, Portugal. Het wisselvallige en koude Nederlandse weer ruilde ik om voor ruim 7 weken aangename temperaturen en heel veel zonneschijn. Ja, ik kwam tussendoor nog wel terug voor de Sylvestercross en de halve marathon van Egmond, maar het grootste deel van de januari en februari bracht ik door in Zuid-Europa.

 

Marathon-top-fit worden

Mijn verblijf in Portugal had tot doel marathon-top-fit te worden voor de marathon van Sevilla. Een kleine 8 maanden na mijn op operatie (beknelling lies- & bekkenslagader) zou ik, volgens de artsen, weer op top niveau moeten kunnen zijn. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Mijn revalidatie ging voortvarend. In een eerdere blog schreef ik hier al over. Dat “wow” gevoel. In de trainingen verbaasde ik mezelf over hoe snel ik weer een behoorlijk niveau had. Dat ik op Ameland zomaar even een 1u14 liep op de halve marathon, aan het einde van een omvangrijke trainingsweek, verbaasde mij nog het meest. Over de Sylvestercross en de halve van Egmond was ik ook zeker niet ontevreden. Naast een serie sterke wedstrijden zag ik het niveau in de trainingen ook doorstijgen. En dat ondanks het weinige hardlopen, want inmiddels had ik wel een tegenslagje gekregen.

Een paar dagen voor de halve op Ameland voelde ik het voor het eerst, maar dacht nog dat het niet veel voorstelde en met twee dagen looprust wel weer weg zou zijn. Dat was niet het geval. Aan mijn linkervoet (operatiekant) had ik een vervelend drukplekje (wat ik alleen voelde met schoenen aan) in de buurt van de aanhechting van mijn achillespees. Ik knipte gaten in mijn schoenen en trainde voornamelijk alternatief. En dan heb ik het over 10% tot 40% (op z’n max) van de trainingen lopend uitvoeren. Het werkte, want mijn niveau groeide door en de klacht verminderde (ook mede door de verzorging van fysio David). Zeer waarschijnlijk waren het de twee heftige allergische reacties (eind dec. en begin jan) die lang naëbten en mijn herstel behoorlijk in de weg hadden gezeten, maar ruim een anderhalve week na Egmond begon het eindelijk echt beter te voelen allemaal. Mijn voet / kuit / onderbeen, mijn huid, het herstel leek weer normaal.

 

In weekend van 21 / 22 januari dacht ik dan ook dat de klacht over was en startte vol goede moed aan een lange duurloop. Tot ik opeens op 1u45 het gevoel had dat ik moest stoppen om serieuze schade te voorkomen. Ik stopte en wandelde over het strand op blote voeten naar ons winterverblijf. Dit was de eerste keer dat ik niet zomaar iets voelde of wat stijfheid had, maar echt pijn. In de middag ging ik weer naar de fysio en die zei wat ik zelf al had bedacht. Een paar echte rustdagen. Die avond voelde ik me zwaar vermoeid, de volgende dag voelde ik me koortsig en futloos, de dag erna een beetje fitter. Op dinsdag 24 januari had ik nog niet heel veel zin, maar mijn voet voelde weer beter en ik dacht er goed aan te doen een rustig rondje te fietsen. Nou nee dus, ik voelde dat ik echt iets onder de leden had (gehad). De halve van Sevilla (29jan) zei ik af. De marathon (19feb) liet ik nog even in het midden, want de vorm was gewoon goed. Hoewel, in het midden? Eigenlijk had ik al besloten niet te lopen. Nog eens vier weken rondom een pijntje trainen, zodat ik in Sevilla voor de Olympische limiet kon gaan, dat is gewoon niet goed, niet gezond en niet leuk. Het weer vrijuit kunnen rennen na de operatie heeft mij zoveel energie gegeven, dat wil ik graag behouden. Rennen met een pijntje is niet wat ik wil. Rennen en het allerbeste uit mezelf halen wel! De knoop was doorgehakt. Nu (v.a. 24jan) rust nemen geeft mij de kans om met een fit lichaam en een lange aanloop later dit jaar wel alles eruit te halen op mijn favoriete discipline “dé marathon”!

 

Parijs2024 stip aan de horizon

2024 zal het einde van mijn topsportcarrière worden. Parijs2024 blijft mijn stip aan de horizon. Dit betekent nog slechts een beperkt aantal marathons. De marathons die ik nog ga doen wil ik maximaal presteren en dat betekent slimme keuzes maken. En dus geen Sevilla, geen vroege Olympische limiet en daarmee ook geen financiële ondersteuning vanuit NOC*NSF of Atletiekunie. Sportieve keuzes versus financiële keuzes.

 

Dit gaan we vaker doen

Het overwinteren in Mont Gordo was desalniettemin een succes. Ik had een huis gehuurd waar meerdere atleten (en ook “gewone” vrienden”) met mij konden verblijven. Het wisselende en super gezellige gezelschap maakte dat de tijd voorbij vloog. Ieder deed z’n ding en waar het kon trainden en aten we samen. In de laatste weken was ik degene die kon assisteren in de vorm van meefietsen, boodschappen doen en eten koken (wat ik de hele tijd deed, want dat is een rustgevende hobby) Natuurlijk was ik het liefst vol in training gebleven, maar in de zon met fijn gezelschap een rustperiode hebben is ook zeker een aanrader! Eerlijk gezegd, mijn beste rustperiode ooit.