Winst in parcoursrecord: 1.14.26

Een paar weken geleden vroeg Erik Negerman mij of wij (Tjeerd en ik) weer naar Ameland wilden komen voor de Adventurerun. Een weekendje op de Wadden was ons vorig jaar goed bevallen en dus namen we vrijdagmiddag de boot vanuit Holwerd. Na aankomst ging ik nog even een duurloopje doen en dat voelde goed. Eigenlijk was ik wel verbaast over die frisse benen na een drukke week (2 keer per dag trainen, helpen bij de slager en in de weer voor Hardloopbegeleidingopmaat) Niet heel erg verrassend sliep ik vroeg in en maakte een lekkere nacht. Na het ontbijt sprongen we op onze MTB om delen van het parcours te verkennen. Uiteraard heel dik ingepakt, want ook op Ameland is het koud. Na nog een paar uurtjes relaxen op de hotelkamer was het tijd voor de warming-up en de wedstrijd. Aangezien ik het nog steeds niet al te warm vond had ik me warm aangekleed, wat niet voorkwam dat ik het vooral tegen de wind in best koud had.

Direct na de start zat ik in een mooi mannengroepje. Het voelde als een ontspannen vlot tempo precies volgens plan. Na een stukje verhard en een stukje onverhard tussen de bomen kwam het eerste deel strand. De verkenning in de ochtend bleek zeer waardevol, want zo wist ik precies wat voor mij de ideale looplijn was. Toen we bij vijf kilometer voor de tweede keer het strand opgingen liepen we nog steeds in een mooi groepje. Ik genoot niet van de kou, maar wel van het weer, de omgeving en het heerlijke hardloopgevoel van vandaag. Bij 8km gingen we het strand af en tot mijn verbazing liepen we nog maar met z’n drieën. De verbazing kwam, doordat ik al snel de kop nam en niet meer omgekeken had tot vlak voor de strandopgang. Het strand was vandaag deels een ijsbaan, maar dat terzijde. Op en af over de schelpenpaden door de duinen was ik helemaal in mijn element en zou de beide mannen bijna lossen, maar dan zou ik in mijn eentje de (best wel forse en koude) tegenwind op de terugweg moeten trotseren. Dus moedigde ik ze aan om mee te gaan. Één haakte af één ging mee. Leuk dat dit een oud atleet van Bram (Wassenaar) was, Peterjan Hardebol. Vanaf kilometer 9 liepen we samen t/m de finish. Samen lopen, soms wat kletsen en ik die een beetje mocht schuilen tegen de wind. Op de draaien, keren en wind mee stukjes ging ik op kop. En zo liepen we tezamen naar de finish. Nog steeds ontspannen en het gevoel van:”lekkere vlotte duurloop, mooie marathontraining” Zie ik ineens de klok bij het opdraaien van de finishstraat op 1.14 staan. “Huh?”, dacht ik. Blijkt dat ik een parcoursrecord gelopen heb. Ik snap het ook niet, maar wat geeft dit een goed gevoel. Niet persé dat parcoursrecord, ja dat is leuk, maar een 1.14 en dat met dit gevoel, zonder zwaar linker been!, sterkt het vertrouwen nog meer in de aanloop naar de marathon van Sevilla op 19 februari