Tijd voor rust
Zaterdag 14 maart, een dag na mijn aankondiging om in Enschede te gaan rennen kwam het nieuws dat ook deze marathon wordt afgelast.
Eerst was er gelatenheid, daarna teleurstelling en verdriet. Na een goeie nachtrust kwam de verbetenheid en strijd terug. Ik had gelezen dat er in Engeland een limietrace georganiseerd wordt, op afgesloten terrein en beperkte deelname. Waarom zou dat niet in Nederland kunnen? En dus mailde ik zondag de atletiekunie. In de namiddag van maandag kreeg ik een eerste reactie. Er was contact geweest met Groot Brittannië. Wij Nederlanders kunnen niet aanhaken, maar de Atletiekunie ging onderzoeken of, waar en wanneer zoiets in Nederland zou kunnen plaatsvinden.
Op maandag had ik ook een enorme motivatiedip. Natuurlijk wel getraind, want ik moet fit blijven, nog minimaal één week alles geven. Ik had zaterdagavond namelijk besloten, als er volgend weekend geen duidelijkheid is waar ik kan lopen of het blijkt dat ik voor 1 mei geen limietpoging kan doen, dan is het tijd voor rust en zet ik mijn pijlen op een najaarsmarathon. De reden voor deze deadline is, dat ik van mening ben anders te veel energie te verspillen aan het voorbereiden en lopen van de limiet (ik had mijn piek al op 1maart liggen) Zoveel energie dat ik het onmogelijk acht om op 8 augustus, de Olympische damesmarathon, weer topfit te zijn. Ik wil alleen naar de Spelen als ik daar kan presteren, dat is mijn doel en niet het rennen van die limiet. Dat moet natuurlijk wel, maar ik zie en ervaar dat als noodzaak en niet als doel op zich, in tegenstelling tot vier jaar geleden.
Op dinsdag deed ik nog een training waarbij ik de kilometers fluitend wegtikte op een tempo net iets boven het gewenste marathontempo. Dit was gelijk ook de laatste echt goede training. Ik moest een pas op de plaats maken, omdat ik mij niet fit voelde. Hoofdpijn, zere keel, hoge rustpols, hoesten, niezen. Veel slapen en trainingen overslaan, maar tegelijkertijd moed houden dat was wat me te dien stond.
Maandagavond, gisteren, was er weer een live persconferentie van het kabinet op tv. Hierin werden strengere maatregelen aangekondigd. De belangrijkste, voor mij: geen evenementen tot 1 juni, ook niet met minder dan 100 personen”. Gelijk hierna heb ik van Charles van Commenee een bericht gestuurd. Dat ik het onwaarschijnlijk acht dat er in april een limietrace georganiseerd mag worden. En al mag dit wel, dan trek ik mij bij deze terug, omdat ik het maatschappelijk onverantwoord vind. “We trekken de stekker eruit ”, was de reactie. In dezelfde minuut kwam er een pushmelding van de NOS binnen over uitstel van de Olympische Spelen, met mogelijk een jaar. Een mededeling die nu, dinsdagmiddag, officieel bevestigd wordt.
Ik was teleurgesteld en opgelucht tegelijk. Teleurgesteld, omdat ik niet heb kunnen laten zien wat ik echt in me heb op mijn favoriete afstand. Had ik nu maar doorgelopen in plaats van ingehouden (wandelen, joggen om energie te sparen) die laatste 7km in Tokyo. Dan had ik, met een nagenoeg solo gelopen race, nog een tijd onder de 2.30 gehad dit jaar. Nu moet ik daar op wachten tot het najaar.
Opgelucht, omdat ik kan toegeven aan de vermoeidheid, het niet fit voelen. Maar bovenal opgelucht, omdat ik weet waar ik aan toe ben. Die onzekerheid, dat was de grootste struggle. De positieve mindset die ik altijd heb was soms ver te zoeken, maar ik bleef gaan omdat er nog een kans was. Nu is het tijd voor rust en het nader uitwerken van mijn vervolg plannen.
Weet dat ik mooie marathonplannen op de plank heb liggen voor komend najaar en voorjaar. Hopelijk worden die eerste twee marathons gevolgd door een Olympische zomer!
Nieuwsgierig naar mijn exacte plannen? En altijd als eerste het laatste nieuws met achtergrondinformatie? Meld je aan als supporter of sponsor, maak zo deel uit van mijn Olympische team en lever een bijdrage aan het najagen van mijn sportieve droom. https://andreadeelstra.nl/word-supporter-sponsor/
Goed idee, die najaarsmarathon. Er zijn er genoeg, je liep er al eens een paar. Ik ook trouwens, je hebt er nog een verhaal van…
Kijk maar vast uit naar een mooie Hoogtestage en uiteraard Bad Dürrheim! De groeten aan Bram van een thuiszittende Klaas.
Dag Klaas,
Waarschijnlijk geen Bad Dürrheim dit voorjaar, maar gezellig in de hoogte tent. Hopelijk tot snel op Papendal!
Nou, in die tent kan het ook best mooi wezen!m Je hebt voldoende foto’s om de wanden te versieren met Namibië en Bad Dürrheim. Trouwens Sankt Moritz was toch ook mooi. Papendal zou leuk wezen al moet ik op de fiets, maar je kent mijn lijfspreuk:
Een goede fiets is al wat, een goede man er op al veel meer.
Heet je Bram ook even welkom bij de club van mijn leeftijd?
Blijf gezond, er gaat al zo veel mis dit jaar.
Hartelijke groeten, Klaas
Andrea,
Mag ik je even uit je droom helpen.
Na 35 km kwam je in Tokyo door op 2.05.15. Daar had je dus al geen enkele kans meer om onder de 2.30 te lopen,zeker met het verval dat na halverwege al groter en groter werd. 18.12-18.29-…Zelfs na 30 km was het al onmogelijk om onder de 2.30 te lopen.
Aub even ook zelfkritiek hebben,en het niet altijd op een ander steken.
Beste Dirk,
Allereerst bedankt voor het lezen van mijn blog en de moeite om te reageren. Schijnbaar ben je een fanatieke volger, gezien dat je mijn tussentijden ook naleest. Leuk! Je hebt gelijk wat betreft mijn doorkomst op de 35km tijdmat, te traag om nog onder de 2u30 te. Op 30km was het zeker nog mogelijk, maar het besef dat ik niet daarvoor kwam drong na 34km echt tot mij door. Op tussenliggende kilometers liggen geen tijdmatten, maar ik heb een horloge met gps en kilometertijden die ik kan terugkijken. En zo kom ik op mijn uitspraak. Ik ben dus ontzettend veel tijd verloren tussen 34 en 35km door rekken en wandelen, omdat ik de handdoek wierp en mijn lichaam begon te sparen. Reken maar dat ik kritisch en heel realistisch ben, anders zou ik niet al zolang op dit niveau kunnen sporten. Ik ben ook onwijs positief ingesteld en heb vertrouwen in wat ik kan als de omstandigheden wel meezitten. Hopelijk kan ik dat in het najaar laten zien. Ik hoop dat je dan en ook tot die tijd van mijn verhalen blijft genieten. Groet Andrea
Hoi Andrea,
Ik snap je motivatie wat weg ebt. Het is moeilijk om na je laatste poging tot het halen van je limiet net voorbij gaan en nu ook het gehele afgelasting van de Olympische spelen van dit jaar.
Succes met straks in de najaar marathon om toch moois van te maken. Positiviteit dat heb je altijd.
Dag Andrea,
Ik zag dat je in het Kuinderbos aan het trainen was, mooie plek! Wel veel rechte paden dacht ik, het was vaak de eerste kampeerplek als ik rond de Zuiderzee aan het fietsen was. Camping Altena en niet die grote er vlak naast. Ook een mooie startplek voor je training, compleet met watertappunt! Succes met het onderhoud van je conditie, dat kan nog van pas komen als je weer echt kunt gaan racen.
Hartelijke groeten, Klaas.
Dag Andrea. Soms moet je naïef zijn om tot een topprestatie te komen. Woede kan ook helpen. Voor naïef zijn heb je te veel ervaring en voor woede lees ik geen reden. Het moet dus uit talent en training komen. Je talent is een gegeven. Wat dus rest als mogelijkheid is een heel andere trainingsstructuur. Dat is na zovele jaren heel verfrissend en het nieuwe en onorthodoxe is spannender dan de zoveelste variant op Medvejev. Vanaf een bepaald moment in je ontwikkeling is het lef om te schakelen soms een uitweg. Het is geen kritiek op je trainer, het is stof tot nadenken.