Op maandag 13 juni was het zover, ik ging onder het mes.
Ik werd om 11u15, nuchter, verwacht voor het opname gesprek. Om 13u15 zou de ingreep plaatsvinden. Tot mijn verbazing werd ik al om 12u20 opgeroepen en zo'n 30min later was ik onder zeil. De ingreep zou 60 tot 75min duren en de chirurg zou bellen met Tjeerd als ze in de afrondende fase waren. Dokter Bender, de chirurg, belde Tjeerd echter pas om 14u39! Reken zelf maar uit.

Wat hebben ze gedaan? De bekkenslagader en de liesslagader losgemaakt van onder- / omliggend weefsel (sneetje in de lies, snee in de buik), zodat deze weer vrij kan bewegen en niet meer in de knik gaat. Er bleek meer meer losgemaakt te moeten worden dan de chirurg op voorhand had ingeschat. Hij snapte wel dat ik zoveel klachten had en verwacht dat dit mij echt gaat helpen. Om 16u was ik op de verpleegafdeling, in mijn privékamer. Ik had pijn, had het koud en had honger, uiteraard! Wie mij een beetje kent weet dat ik altijd een voedselvoorraad bij mij heb. En gelukkig maar!, want van hetgeen ik voorgeschoteld kreeg raakte mijn maag niet echt gevuld. Voor het slapen gaan kreeg ik nog een trombosespuit en met wat pijnmedicatie maakte ik een redelijke nacht. 
De volgende ochtend mocht ik al naar huis. De eerste dagen thuis vielen me niet mee. Ik had veel last van de buik, maar ja vind je het gek met dat gewroet in mijn buik?! Het energieniveau was ook erg laag. De meeste tijd van de dag bracht ik liggend door, op de bank en op bed. Vanaf de tweede dag moest ik wel al starten met oefeningen. Dagelijks minimaal twee tot drie keer per dag twintig tot dertig keer de heup losdraaien.

Inmiddels zit ik in week 3, de operatieweek is week 1. Ik kan al weer behoorlijk wandelen en mag deze week ook starten met krachttraining. Als voorloper daarop heb ik lokaal een aantal spiergroepen geprikkeld met het gebruik van de compex (middels elektro impulsen de spieren laten aanspannen) en deed ik een aantal eenvoudige aansturingsoefeningen.

De eerste zes weken, operatieweek is week 1, zijn verder echt heel erg rustig aan doen. Ik zou vanaf dag 8 al rustig de armen mogen trainen, bijvoorbeeld met zwemmen en vanaf week 3 intensiever, maar na een beetje lekkage zijn de wonden nog niet 100% gesloten en dus moet dat nog even wachten. Wandelen gaat inmiddels dus weer goed en ik mag vanaf week drie, deze week, ook fietsen, danwel op de elliptigo. Er is met alles, behalve dat zwemmen wat dus helaas nog niet kan, wel de beperking dat ik tot maximaal hartslag 105 mag gaan. Het zij zo. Het belangrijkste voor mij voor nu is dat ik de eerste tekenen van een geslaagde ingreep heb waargenomen. En ondanks de probleempjes met de wonden ben ik positief gestemd. De eerste stappen naar Parijs 2024 zijn gezet!

De afgelopen drie weken heb ik rust genomen, zoals ik dat altijd doe na een marathon. Niet hardlopen en geen vast dag-/trainingsritme. Wel een beetje bewegen / sporten, maar niks intensiefs. De afgelopen drie weken heb ik misschien één of twee keer boven wandelintensiteit gesport. Inmiddels ben ik wel goed uitgerust en wordt het tijd de trainingen weer op te pakken, dacht ik zo. Rustig aan, op gevoel, zonder vaste trainingsschema’s, omdat ik de enige ben die kan voelen wat ik aankan. Na een marathon ben ik altijd een week of acht "schemaloos", want dat vind ik fijn en zo kan ik in mijn eigen tempo opbouwen.

Eigenlijk wilde ik de afgelopen drie weken ook gebruiken om het verhaal rondom mijn blessure met jullie te delen, maar dat is niet gebeurd. Ik weet niet waar ik wil beginnen en wat ik wil delen. Ruim vier pagina's heb ik volgeschreven en nog ben ik niet klaar, omdat ik jullie toch een update wil geven heb ik besloten alles in de prullenbak te gooien en het in een (grote kokos)notendop te vertellen.

In september 2021 is vastgesteld dat er in mijn linkerbeen een beknelde bloedvat zit. Bij de echo zagen we dat er in gebogen houding (bovenbeen - heup) een knik ontstaat. Dit maakt dat er een verminderde bloedtoevoer is en daardoor minder zuurstof naar dat been gaat. Als dit elke kniehef gebeurt dan kun je je wellicht indenken dat mijn linkerbeen sneller vermoeid raakt dan het rechter. Rustig lopen gaat prima, maar ook na een echte lange duurloop voelt mijn linkerbeen anders vermoeid dan mijn rechter. De echte klachten komen als ik langere tempoblokken loop of in racefietshouding zit. Bij het lopen voel ik dan een vermoeidheid opkomen in het been en snel daarna krijg ik moeite om mijn been te heffen, omdat ik wil blijven rennen ga ik andere spieren gebruiken die niet persé bedoeld zijn om een been te heffen. Ik krijg dan o.a. last van mijn hamstring, bil en rug. Het volgende is krampen in de kuit en daarna de voet. Wanneer ik even stop met lopen herstelt het zich iets, maar het komt terug en na elke stop sneller. Het voelt of ik mijn been meesleep en het doet gewoon niet wat ik wil, de hele aansturing lijkt dan weg. Eigenlijk vrij logisch dat het probleem eerder de kop op steekt als ik tempo loop, dan is de hartslag hoger en vragen de spieren meer zuurstof en dat wordt dus onvoldoende geleverd.

Ook tijdens de Olympische marathon speelde dit, vandaar dat ik toen meerdere keren stopte en wandelde om zo zonder al te veel schade de finish te halen. Zonder al te veel schade zeg ik, omdat ik tijdens de marathon van Berlijn in 2019 alle signalen negeerde en ik mijn been zo leeg liep dat het na na de finish "out of order" was. Toen was de aansturing en kracht helemaal foetsie. Zo erg was het na de Spelen niet, maar het was wel pas na half oktober dat ik weer een uur aaneengesloten kon lopen zonder last te hebben van een zwabber been. Dat was mooi optijd om de marathonvoorbereiding richting Sevilla in te gaan.

In de voorbereiding op Sevilla had ik tips meegekregen van de specialistische arts waar ik op moest letten en waar ik nog winst kon halen om de klachten te verminderen. Daar ging ik, samen met mijn fysio's (Joost en Herbert) mee aan de slag.

Ik deed alle aanbevolen oefeningen, liep geen echt lange tempoblokken en fietste nog steeds naast het lopen (altijd /het hele jaar door), maar alles op de tacx (rechtop zittend) of op de MTB (veel houdingswisselingen). De voorbereiding verliep zeker niet vlekkenloos (aangereden door een vrachtauto, extreme rugpijn en minder fitte dagen na de Coronabooster), maar ik voelde me optijd fit. De trainingen wezen ook uit dat ik er wederom goed voorstond. Een PR was absoluut mogelijk, maar niet noodzakelijk aangezien ik deze marathon liep om mij te plaatsen voor het EK deze zomer. Geloof het of niet, maar ik dacht tijdens de wedstrijd geen moment aan dat been, tot ik het weer voelde. Nu al op 15km. Direct liet ik me een tempogroep afzakken in de hoop dat dit de klacht weg zou nemen, maar na de derde keer een langzamere groep te hebben gekozen ging ik alleen verder. Ja, ik had kunnen stoppen, maar die EK limiet zou toch geen probleem mogen zijn? Dus wel.

Deze marathon wees wel uit dat het echt niet verder kan zo. In september hebben we de opties voor een operatie besproken, maar ik dacht dat kan wel na het EK. Niet dus. Zo kan het gewoon niet verder en dus ga ik een traject in waarin opereren en daarvan herstellen op één staan. De trainingen wijzen uit en mijn gevoel zegt mij, dat ik meer in mijn mars heb dan ik nu kan laten zien. Ik wil nog twee jaar topsport bedrijven. Nog één keer naar de Spelen (mijn derde op rij). Een heel dik PR lopen. En tijdens een aantal grote marathons meestrijden tot in de finale, zoals in Berlijn 2015 (5e dame in deze Major)

Hoe, wat en wanneer die operatie weet ik nog niet. De vraag is zelfs of ik wel te opereren ben, maar dat zal nader onderzoek moeten uitwijzen. Ik zal er in ieder geval zo fit als mogelijk ingaan en hoop dat dat het herstel na de tijd bevordert, opdat ik een mooie comeback kan maken. En nog belangrijker voor mijzelf, dat ik bepaal wanneer mijn hardlooppensioen zich aandient en niet zoiets ongrijpbaars als waar ik nu mee heb te dealen.

Zodra ik meer weet komt er weer een update.

Tot schrijvens

"Dat is voor nu gewoon goed Andrea", zei Bram mijn trainer over mijn lopen van vandaag.
We mochten weer een startnummer opspelden vanmorgen, voor de Adventurerun op Ameland dit keer. Een halve marathon over het strand en door duinen. Een semi cross, heerlijk! Ondanks dat het een wedstrijd was, was de insteek toch om niet te gek te gaan doen en er vooral een goeie tempoduurloop van te maken. Omdat ik nu niet klaar ben volle bak te racen en met het oog op de opbouwfase naar de volgende marathon, waar ik nu in zit. Waarom starten als je niet klaar bent om te racen? Omdat het te leuk is weer eens aan de start van een wedstrijd te staan! En omdat de organisatie ons had gezegd dat we vooral moesten genieten! Okay dan, dan voel ik mij niet bezwaard hier een luxe training te doen.

Geen uitgebreid verslag daarom ook vandaag, maar enkel even dit: Het tempo verus de hartslag en mijn gevoel onderweg, geven mij een goed gevoel voor de rest van de marathonvoorbereiding.
Morgen de rest van het eiland bekijken middels een paar uurtjes op de MTB, samen met Tjeerd natuurlijk.

Organisatie bedankt! Super geregeld (ook Coronatechnisch) en heerlijk parcours.