Overwinteren in Portugal
De auto volgeladen met voedsel voor onderweg, trainingsatributen, hoogtegenerator en hoogtetent vertrokken we op 23 december naar Monte Gordo, Portugal. Het wisselvallige en koude Nederlandse weer ruilde ik om voor ruim 7 weken aangename temperaturen en heel veel zonneschijn. Ja, ik kwam tussendoor nog wel terug voor de Sylvestercross en de halve marathon van Egmond, maar het grootste deel van de januari en februari bracht ik door in Zuid-Europa.
Marathon-top-fit worden
Mijn verblijf in Portugal had tot doel marathon-top-fit te worden voor de marathon van Sevilla. Een kleine 8 maanden na mijn op operatie (beknelling lies- & bekkenslagader) zou ik, volgens de artsen, weer op top niveau moeten kunnen zijn. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Mijn revalidatie ging voortvarend. In een eerdere blog schreef ik hier al over. Dat "wow" gevoel. In de trainingen verbaasde ik mezelf over hoe snel ik weer een behoorlijk niveau had. Dat ik op Ameland zomaar even een 1u14 liep op de halve marathon, aan het einde van een omvangrijke trainingsweek, verbaasde mij nog het meest. Over de Sylvestercross en de halve van Egmond was ik ook zeker niet ontevreden. Naast een serie sterke wedstrijden zag ik het niveau in de trainingen ook doorstijgen. En dat ondanks het weinige hardlopen, want inmiddels had ik wel een tegenslagje gekregen.
Een paar dagen voor de halve op Ameland voelde ik het voor het eerst, maar dacht nog dat het niet veel voorstelde en met twee dagen looprust wel weer weg zou zijn. Dat was niet het geval. Aan mijn linkervoet (operatiekant) had ik een vervelend drukplekje (wat ik alleen voelde met schoenen aan) in de buurt van de aanhechting van mijn achillespees. Ik knipte gaten in mijn schoenen en trainde voornamelijk alternatief. En dan heb ik het over 10% tot 40% (op z'n max) van de trainingen lopend uitvoeren. Het werkte, want mijn niveau groeide door en de klacht verminderde (ook mede door de verzorging van fysio David). Zeer waarschijnlijk waren het de twee heftige allergische reacties (eind dec. en begin jan) die lang naëbten en mijn herstel behoorlijk in de weg hadden gezeten, maar ruim een anderhalve week na Egmond begon het eindelijk echt beter te voelen allemaal. Mijn voet / kuit / onderbeen, mijn huid, het herstel leek weer normaal.
In weekend van 21 / 22 januari dacht ik dan ook dat de klacht over was en startte vol goede moed aan een lange duurloop. Tot ik opeens op 1u45 het gevoel had dat ik moest stoppen om serieuze schade te voorkomen. Ik stopte en wandelde over het strand op blote voeten naar ons winterverblijf. Dit was de eerste keer dat ik niet zomaar iets voelde of wat stijfheid had, maar echt pijn. In de middag ging ik weer naar de fysio en die zei wat ik zelf al had bedacht. Een paar echte rustdagen. Die avond voelde ik me zwaar vermoeid, de volgende dag voelde ik me koortsig en futloos, de dag erna een beetje fitter. Op dinsdag 24 januari had ik nog niet heel veel zin, maar mijn voet voelde weer beter en ik dacht er goed aan te doen een rustig rondje te fietsen. Nou nee dus, ik voelde dat ik echt iets onder de leden had (gehad). De halve van Sevilla (29jan) zei ik af. De marathon (19feb) liet ik nog even in het midden, want de vorm was gewoon goed. Hoewel, in het midden? Eigenlijk had ik al besloten niet te lopen. Nog eens vier weken rondom een pijntje trainen, zodat ik in Sevilla voor de Olympische limiet kon gaan, dat is gewoon niet goed, niet gezond en niet leuk. Het weer vrijuit kunnen rennen na de operatie heeft mij zoveel energie gegeven, dat wil ik graag behouden. Rennen met een pijntje is niet wat ik wil. Rennen en het allerbeste uit mezelf halen wel! De knoop was doorgehakt. Nu (v.a. 24jan) rust nemen geeft mij de kans om met een fit lichaam en een lange aanloop later dit jaar wel alles eruit te halen op mijn favoriete discipline "dé marathon"!
Parijs2024 stip aan de horizon
2024 zal het einde van mijn topsportcarrière worden. Parijs2024 blijft mijn stip aan de horizon. Dit betekent nog slechts een beperkt aantal marathons. De marathons die ik nog ga doen wil ik maximaal presteren en dat betekent slimme keuzes maken. En dus geen Sevilla, geen vroege Olympische limiet en daarmee ook geen financiële ondersteuning vanuit NOC*NSF of Atletiekunie. Sportieve keuzes versus financiële keuzes.
Dit gaan we vaker doen
Het overwinteren in Mont Gordo was desalniettemin een succes. Ik had een huis gehuurd waar meerdere atleten (en ook "gewone" vrienden") met mij konden verblijven. Het wisselende en super gezellige gezelschap maakte dat de tijd voorbij vloog. Ieder deed z'n ding en waar het kon trainden en aten we samen. In de laatste weken was ik degene die kon assisteren in de vorm van meefietsen, boodschappen doen en eten koken (wat ik de hele tijd deed, want dat is een rustgevende hobby) Natuurlijk was ik het liefst vol in training gebleven, maar in de zon met fijn gezelschap een rustperiode hebben is ook zeker een aanrader! Eerlijk gezegd, mijn beste rustperiode ooit.
Racen en genieten in Egmond
Windje tegen op het strand, dat hebben we eerder gehad. Ik weet niet meer exact wanneer 2019 of 2020. Wat ik wel weet van toen is dat de meeste dames zaten te schuilen in de groep en ik wilde racen. En zo was het ook vandaag. Toen liep ik op een gegeven moment alleen op kop, vandaag ook! Vandaag was wel anders. Vandaag was ik veel sterker mede doordat ik nu twee benen heb die het gewoon doen. Vandaag was ook mijn instelling anders, nog meer dan voor een goede wedstrijd kwam ik vandaag ook voor een goede trainingsprikkel opweg naar Sevilla. Een dik half uur lopen joggen en schuilen in een groepje op het strand paste niet in mijn plannen, maar gelijk vanaf de eerste meters op kop ook niet.
De eerste kilometers liep ik voor in de groep. Hoofdzakelijk met, naast, achter en voor Anne Luijten. De eerste kilometers demareerde ik een paar keer om te kijken wat er gebeurde. Dat was snel duidelijk, zodra ik een gaatje dichtliep of een gaatje probeerde te trekken had ik iedereen in mijn rug, dat werkte dus niet. Ik liet me afzakken en ging helemaal in mijn uppie richting de duinkant. Niemand reageerde. Van hieraf begog ik langzaam te versnellen en zag dat er een gat kwam. Mooi! In een lekkere steady state op mijn eigen tempo liep ik beetje bij beetje verder van de groep. Ik genoot! Van de omstandigheden, van het publiek en van het feit dat ik dit relatief gemakkelijk kon tegen de wind in.
Als eerste ging ik het strand af de duinen in. Ik gok, n.a.v. de beelden, dat het gat een krappe minuut was met de groep en een seconde of 20 met Anne. Even dacht ik eraan om te wachten, maar waarom? Ik kwam naast een goede race ook voor een mooie trainingsprikkel en dus door op een voor mij comfortabel tempo. De aanmoedigingen waren geweldig! En mijn benen voelden goed. Elke kilometer die ik wegtikte een grote glimlach, omdat mijn benen maar niet moe werden (vooral voor links was ik heel blij). Ik verwachtte dat de mannen mij rond 12km wel te pakken zouden hebben, maar de eerste was er pas na 15-16km. De eerste dames had ik ook al veel eerder verwacht, maar Nienke kwam mij iets later dan de eerste man voorbij. Niet veel later was daar ook Jill. Deze meiden hebben gewoon net wat meer snelheid in de benen dan mij, nog een reden waarom ik een gaatje wilde op het strand. Even aanpikken was er dus niet bij. Toch dacht / hoopte ik misschien wel met Jill mee te kunnen, maar dat kwam zover niet. Kort nadat ze mij inhaalde staakte Jille de strijd met heftige kramp in de kuit. Ik duim voor haar dat er geen andere schade is. Voor mij vlogen de kilometers voorbij en voor ik er erg in had waren we al bij de Bloedweg. De laatste lange klim voor je Egmond in gaat. En dan is het nog maar een kilometer naar de finish. Nog even een high five met Bram op zo'n 600m voor de finish, omdat we beiden zo blij zijn met mijn huidige vorm en de wedstrijd van vandaag. Okay, Nienke zat wel een ruime minuut voor me en dat is wel behoorlijk, maar ik weet dat dit voor mij heel goed was. Daarbij heb ik de race gemaakt, ontzettend genoten! en de trainingsprikkel die ik graag wilde meegepakt. Een geslaagde winderige Egmond editie!
Jaarafsluiter in Soest
Dat was lang geleden!, 6km crossen. Pittig, maar zo ontzettend leuk om te doen. En dat helemaal in Soest tijdens de Sylvestercross, een traditie die we door Corona twee jaar moesten missen. De start door het mulle zand, heuvel op vraagt veel explosiviteit. Niet bepaalt mijn ding, was desondanks wel verbaasd zo goed voorin te zitten. Hierna volgde een bospad, heuvel af met lekker veel modder en dikke plassen. Natuurlijk ga ik daar dwars doorheen, het is immers cross. Ik won veel plekken en stoomde door naar plek drie. In deze eerste ronde van 2km wilde ik na een voor mij snelle start iets temporiseren om er zo even "in te komen". Na de doorkomst in het mulle zand kwam Jacelyn Gruppen bij me lopen. Op het eerste stukje bosgrond na de zandstrook nam ik een dennenappel mee aan de spikes. Deze bleef langer dan gewenst aan de spike en ik moest er voor stoppen om hem te verwijderen. Grrrrrr... ineens was daar een behoorlijk gat naar de derde plek. Later deze ronde had ik weer een dennenappel te pakken. Ook deze bleef hardnekkig aan de spikes. Wat schoppen en schuiven was deze keer wel genoeg, maar ja het tempo was er wel uit. En dat vlak voor de zandstrook, waar de explosievere Jetske van Kampen me inhaalde. De derde en laatste ronde was ingegaan. Het gat met nummer drie en vier was behoorlijk, maar niet onoverkomenlijk. En dus probeerde ik nu juist op de vlakke, normaal gesproken, snelle paden (maar nu niet echt door de regen) in te lopen. En het verschil met de meiden achter mij groter te maken, want de finish ligt in het mulle zand. Ik wist bijna tot Jetske te komen, maar bijna telt niet. Ik knokte voor wat ik waard was en dook moe gestreden en tevreden over de finish. Tevreden met mijn race, jammer van de noodzakelijke (bijna) stops, maar zo blij dat ik ook dit weer kan zonder klachten aan het linkerbeen. Lekker out of my comfortzone op deze laatste dag van het jaar. Volgende week is meer mijn ding, de halve van Egmond, nog zo'n traditie die terug is op de kalender.
Winst in parcoursrecord: 1.14.26
Een paar weken geleden vroeg Erik Negerman mij of wij (Tjeerd en ik) weer naar Ameland wilden komen voor de Adventurerun. Een weekendje op de Wadden was ons vorig jaar goed bevallen en dus namen we vrijdagmiddag de boot vanuit Holwerd. Na aankomst ging ik nog even een duurloopje doen en dat voelde goed. Eigenlijk was ik wel verbaast over die frisse benen na een drukke week (2 keer per dag trainen, helpen bij de slager en in de weer voor Hardloopbegeleidingopmaat) Niet heel erg verrassend sliep ik vroeg in en maakte een lekkere nacht. Na het ontbijt sprongen we op onze MTB om delen van het parcours te verkennen. Uiteraard heel dik ingepakt, want ook op Ameland is het koud. Na nog een paar uurtjes relaxen op de hotelkamer was het tijd voor de warming-up en de wedstrijd. Aangezien ik het nog steeds niet al te warm vond had ik me warm aangekleed, wat niet voorkwam dat ik het vooral tegen de wind in best koud had.
Direct na de start zat ik in een mooi mannengroepje. Het voelde als een ontspannen vlot tempo precies volgens plan. Na een stukje verhard en een stukje onverhard tussen de bomen kwam het eerste deel strand. De verkenning in de ochtend bleek zeer waardevol, want zo wist ik precies wat voor mij de ideale looplijn was. Toen we bij vijf kilometer voor de tweede keer het strand opgingen liepen we nog steeds in een mooi groepje. Ik genoot niet van de kou, maar wel van het weer, de omgeving en het heerlijke hardloopgevoel van vandaag. Bij 8km gingen we het strand af en tot mijn verbazing liepen we nog maar met z'n drieën. De verbazing kwam, doordat ik al snel de kop nam en niet meer omgekeken had tot vlak voor de strandopgang. Het strand was vandaag deels een ijsbaan, maar dat terzijde. Op en af over de schelpenpaden door de duinen was ik helemaal in mijn element en zou de beide mannen bijna lossen, maar dan zou ik in mijn eentje de (best wel forse en koude) tegenwind op de terugweg moeten trotseren. Dus moedigde ik ze aan om mee te gaan. Één haakte af één ging mee. Leuk dat dit een oud atleet van Bram (Wassenaar) was, Peterjan Hardebol. Vanaf kilometer 9 liepen we samen t/m de finish. Samen lopen, soms wat kletsen en ik die een beetje mocht schuilen tegen de wind. Op de draaien, keren en wind mee stukjes ging ik op kop. En zo liepen we tezamen naar de finish. Nog steeds ontspannen en het gevoel van:"lekkere vlotte duurloop, mooie marathontraining" Zie ik ineens de klok bij het opdraaien van de finishstraat op 1.14 staan. "Huh?", dacht ik. Blijkt dat ik een parcoursrecord gelopen heb. Ik snap het ook niet, maar wat geeft dit een goed gevoel. Niet persé dat parcoursrecord, ja dat is leuk, maar een 1.14 en dat met dit gevoel, zonder zwaar linker been!, sterkt het vertrouwen nog meer in de aanloop naar de marathon van Sevilla op 19 februari
Okay 7-Heuvelenloop
Mijn 15km en 7-Heuvelenloop debuut. Op voorhand had ik er veel zin in, nieuwsgierig waar ik sta en zin om weer te strijden. Vandaag waren die wedstrijdkriebels er niet, maar goed dat hoeft nog niet alles te zeggen. Ook tijdens de warming-up, kwamen die kriebels niet en ook niet in het startvak. Toen het startschot ging zat ik wel snel in een lekkere en comfortabele tred. Ik had me voorgenomen om die eerste helft niet te gek te doen. En deed dat ook niet. Na de eerste helft was het plan te gaan racen, maar dat lukte me niet. Ik kwam er niet bij, zoals je andere atleten dat misschien wel eens hebt horen zeggen. Dat ik het maar niet warm kreeg droeg daar misschien ook een paar procentjes aan bij, maar was zeker niet de hoofdzaak.
Kijkend naar wat ik heb gedaan de afgelopen weken. Kijkend waar ik vandaan kom. En kijkend waar ik naartoe aan het werken ben had ik met een uitschieter mogelijk in de 51 laag gelopen, maar dan had ik de racemodus moeten kunnen vinden. Nu bleef ik het gevoel van net onder (langzamer dan) marathonontensiteit lopen houden en kwam er niet doorheen. Achteraf zag ik dat mijn hartslag precies bij dat gevoel paste en de hele wedstrijd heel constant was. Al die dingen meegenomen is een tijd rond de 52.30 okay voor nu. De grootste winst: geen last van een zwaar en vermoeid linkerbeen!
Ik blijf wekelijks mooie stapjes maken. Ja, er is wel eens een twijfeltje in mijn hoofd, maar het vertrouwen en geloof overheerst. Nog nooit stond ik er aan het begin van de marathonvoorbereiding zo goed voor als nu. Dat ik vandaag niet met de eersten kan strijden vind ik echt niet leuk, maar ik weet dat de basis goed is. En weet dat ik op die ene dag die telt, de marathondag, er kan staan en mooie dingen kan laten zien.
Last but not least. Ik won het klassement tussen Tjeerd en mij. De 4Mijl, de Lemelerbergloop en Zevenheuvelenloop opgeteld was ik de snelste. Een nieuwe onderlinge competitie zal niet lang opzich laten wachten, aangezien er hier dagelijks minimaal één wedstrijdje plaatsvindt in iets