En daar stond weer, in Berlijn. Vijf weken na de deceptie op het EK was wilde ik hier mijn revangen. Berlijn, omdat ik hier goede herinneringen heb liggen, maar ook omdat er bijna altijd goeie weersomstandigheden zijn. Bijna altijd toptijden, dit jaar werd het veld van de damesrace zelfs aangekondigd als: “ het sterkste veld (wereldwijd) van 2018” . Maar ook Berlijn, omdat de vorm vijf weken doortrekken makkelijker is dan tot een marahton ergens in oktober. Maar ook, omdat het op voorhand (voor mijn EK-voorbereiding) al plan B was (zie vorige 2 blogs).

Het plan was om een groep te vinden die zou lopen op 3.28 à 3.30 per km. 3.30 per km is net onder de 2.28.00 en 3.28 is het tempo waar ik in mijn pr-race de tweede helft op liep. Er bleken meerdere dames op 3.30 te willen starten, dus ging ik mee. Uiteraard met de intentie in het tweede deel te versnellen. Waarom niet? Ik had niet ingeboet aan conditie bleek uit de trainingen.

Halverwege kwam ik door in 1.14.00 Prima, zo voelde het ook. En toen, heel gek. Echt heel gek. Was de groep waarin ik liep weg. Alsof ik m’n ogen had dicht gehad en toen ik ze open deed… foetsie. Ik zag ze nog wel, maar er was een gat ontstaan en ik weet niet hoe. Desondanks bleef ik kalm, want ik had ingezet op de laatste 12 kilometer (30km punt). Vanaf dat punt had ik serieus het gevoel dat ik aan het versnellen was. Ik ging ook heren inhalen. En een dame, dus goed! Toch? Zelf werd ik ook weer ingehaald. Eerst door heren, later ook door twee dames. Ik kon kort mee, maar dat tempo was te hoog. Wow, dacht ik nog, die dames hebben een goed eindschot.

En toen kwam ik op de finish af. Onder de Brandenburgertor door en zag de klok. Hè??? Wat? 2.32…. Ik kon het niet geloven. Nog steeds niet.

Ja, ik vond het warm. En ja, er stond een windje. Maar, nee, dat zijn geen excuses.

Voor vandaag is de winst dat ik gefinisht ben. Vijf weken geleden, dat had mijn weekend moeten zijn. Het werd het niet door een misstap, zoals je die misschien eens in je leven mee maakt. Dat ik hier nu weer stond had ik toen niet gedacht. En eerlijk gezegd, hadden we in mei niet gedacht dat ik een hele marathon kon rennen zonder kleerscheuren. Dat lukte wel.

Geen EK top 6, geen toptijd, maar wel een (redelijk) fit lichaam en sterke geest. Nu uitrusten. Andere dingen doen. Deze winter weer lekker crossen (27okt AVDcross Dwingeloo) en dan volgend jaar zorgen dat ik een marathonvoorbereiding naar wens kan doen. Want volgend jaar ga ik wederom een gooi doen naar de limiet voor de Spelen!

Oh, en wist je dat: in 2014 liep ik 2.32….. en in 2015 liep ik 2.26…..

6 reacties

  1. Klaas leffring op 17 september 2018 om 07:38

    Goed gedaan, Andrea. Die toptijd komt dan een volgende keer wel. Je bent in ieder geval goed gefinishd en dat is al veel. Hartelijke groeten, Klaas.



  2. Harma wieringa op 17 september 2018 om 11:28

    Geweldig! Ik heb zowiezo bewondering voor de snelle marathon lopers’ hun /jouw kracht/geest/lichaam. Geef nooit je droom op, blijf in je geloven.



  3. Wassilios Gioros op 17 september 2018 om 13:25

    Andrea! Top Leistung! Es hat mir große Freude bereitet Dich unterstützt zu haben!
    Grüße aus Berlin, Wassilios Gioros



  4. Bert van Schaijk op 17 september 2018 om 16:56

    Als je dit resultaat neer kunt zetten 5 weken na je piek moment dan ben je lichamelijk erg fit en mentaal erg sterk. Diepe buiging voor je prestatie.



  5. Sara op 18 september 2018 om 04:19

    Ik heb nog niet eerder een blog van je gelezen, maar hoe kan het dat je op 2 momenten in de race zo verbaasd/verrast bent? Ik dacht dat je als atleet je snelheid precies bijhoudt, precies weet hoe (hard) het gaat en continu gericht bent op je snelheid en eindtijd. Is dat wel de bedoeling of is dat niet zo simpel?

    In elk geval leuk om je verslag te lezen, heel boeiend! Hopelijk gaat het volgend jaar dan beter!



    • Andrea op 28 september 2018 om 11:27

      Dag Sara,
      Bedankt voor je berichtje. Leuk dat je mijn blog hebt gevonden!
      Daar stel je een goeie vraag. Hardlopen is niet zo simpel als het lijkt. Naast tijd / tempo heb je natuurlijk ook nog te maken met het wedstrijdverloop, weersomstandigheden en andere (niet) beïnvloedbare zaken. De kunst is je te concentreren op je eigen doelen. Dit is iets waar ik normaal heel goed in ben, maar in Berlijn had ik daar moeite mee. Zo zie je maar, dat je fysiek tip top in orde kunt zijn, maar dit geen garantie is voor een toptesultaat